Iedere apotheker kent ze. De mensen die in het ziekenhuis de diagnose kanker te horen hebben gekregen en dan een lang traject ingaan van behandeling die soms leidt tot genezing, maar helaas ook regelmatig tot de dood.
De apotheker die betrokken is bij zijn patiënten weet feilloos wat de impact van de ziekte is op de patiënt en op zijn omgeving. De maalstroom van emoties die loopt van de eerste schrik, hoop, angst, geluk en berusting neemt vaak het hele dagelijkse leven van de familie over. Noodgedwongen ontstaat er met deze families vaak een bijzondere band, al was het maar omdat ze de apotheek soms bijna dagelijks moeten bezoeken.
Kanker is niet langer een automatisch doodvonnis maar je kansen om er de volgende jaarwisseling nog te zijn nemen wel in één klap met tientallen procenten af. Bovendien zul je een aantal zeer onaangename behandelingen moeten ondergaan met vaak ernstige bijwerkingen om een kans te maken op genezing.
Ook bekend Nederland ontkomt niet aan de ziekte. Recent werd bij Silvie Meis borstkanker geconstateerd. Sylvie Meis dank haar bekendheid voor het grootste deel aan een paar genen die haar een zeer geslaagd exterieur hebben bezorgd. Helaas heeft ze ook een minder prettig gen meegekregen waardoor haar kans op borstkanker vele malen groter is dan normaal.
Ook als je een bekende Nederlander bent zijn de emoties die de diagnose ‘kanker’ losmaken niet anders dan bij U of mij. Hoe stuitend is het dan om te moeten constateren dat er een roddelblad is dat het wel een goed plan vindt om een fotomontage van deze bekende patiënt met een kaal hoofd op de voorpagina te plaatsen onder de titel “Na de Chemoâ€. Het geeft aan dat je totaal geen enkel medemenselijk gevoel hebt als je op deze manier probeert je blaadje te verkopen. Als je je dan vervolgens probeert te verdedigen met de stelling dat het maar een montage is maakt dat de zaak eigenlijk alleen nog maar erger: het is geen snapshot maar iets dat je bewust zelf achter de computer hebt gecreëerd.
De advocaten slijpen de messen waarschijnlijk al maar het is de vraag of dat indruk maakt op dit soort mensen. Maar wat moet je dan ondernemen om enig respect in deze botte hersens te hameren? Eigenlijk kan ik maar één ding bedenken. Ik weet niet of de moeder van de hoofdredacteur nog leeft, maar ik denk dat een enorme draai om de oren van zijn moeder de enige passende reactie zou zijn.
Auteur: Independiente
© ApothekersNieuws 2009, op dit artikel rust copyright.