De problematiek van huisartsen die patiënten voor herhaalreceptuur terugverwijzen naar medisch specialisten is in de basis terug te voeren op de verschillende systemen waarop geneesmiddelen worden vergoed vanuit de zorgverzekeraars.
In ziekenhuizen maken de kosten van geneesmiddelen deel uit van de zogeheten DBC-kosten (diagnose-behandeling combinatie). Ziekenhuizen krijgen een budget dat is gebaseerd op de totale kosten van een DBC. Daaruit moeten zij de geneesmiddelen zelf bekostigen. Buiten het ziekenhuis (extramuraal) worden geneesmiddelen door de zorgverzekeraars afzonderlijk vergoed.
Deze gespleten systematiek leidt ertoe dat geneesmiddelenfabrikanten andere regiems hanteren bij de prijsstelling van geneesmiddelen voor de intra- respectievelijk extramurale zorg.
Nefarma pleit al jaren voor één bekostigingssysteem, waarbij er geen verschil is wie de behandeling uitvoert. Tot op heden verzetten de zorgverzekeraars zich tegen een dergelijke systematiek omdat zij bij de financiering van de intramurale geneesmiddelenvoorziening geen risico’s lopen.