Geneesmiddelen voor de behandeling van schildklierstoornissen kunnen interacteren met andere geneesmiddelen. Interacties met thyreomimetica (levothyroxine en liothyronine) zijn onder te verdelen in interacties met geneesmiddelen die invloed hebben op de biologische beschikbaarheid van de thyreomimetica, geneesmiddelen die de afbraak van thyreomimetica versnellen of geneesmiddelen die de dosisbehoefte aan schilklierhormonen veranderen.
Tenslotte is het mogelijk dat het effect van geneesmiddelen wordt beïnvloed door een verandering van de schildklierfunctie. Door kennis over de farmacologische achtergrond van de interacties kunnen deze interacties in de praktijk worden afgehandeld of vermeden.
Ge-Bu Plaatsbepaling
Wat is het standpunt van het Ge-Bu?
• De gastro-intestinale absorptie van thyreomimetica (levothyroxine en liothyronine) kan door diverse geneesmiddelen worden verminderd. Het effect van dergelijke interacties is veelal te minimaliseren door de geneesmiddelen gescheiden van elkaar in te nemen.
• De afbraak van thyreomimetica kan worden verhoogd door enzyminductoren waardoor vaak een hogere dosis levothyroxine of liothyronine nodig zal zijn.
• Orale oestrogenen kunnen de behoefte aan thyreomimetica veranderen door beïnvloeding van de concentratie thyroxinebindend globuline.
• Zowel thyreomimetica als thyreostatica geven een interactie met vitamine K-antagonisten waarbij zowel starten als staken van schildkliermiddelen aan de trombosedienst moet worden doorgegeven.
• Voor vrijwel alle interacties geldt dat het effect moet worden gemonitord door 6 weken na de start van de combinatie of dosiswijziging de schildklierwaarden te bepalen en in mindere mate op basis van het klinische beeld.
