Dit is geen voetbalcolumn, momenteel wel het meest populaire genre. Ondanks het WK voetbal gaat ook het gewone leven verder. Terwijl vanmiddag de Oranjemannen proberen de Kanaries te vangen zullen de apotheken vanmiddag tussen 4 en 6 gewoon open zijn. Ook de politiek heeft de afsluitende barbecue kennelijk overleefd, ondanks de hitte is de saté kennelijk toch vrij van Salmonella gebleven.
Deze column is een korte reactie op de besluiten die de kamer, met de buik nog vol, even nam. Demissionair Minister Klink moest een tekort op zijn begroting wegwerken. Er is altijd een tekort op de begroting voor de zorg. Kennelijk komt het bij niemand op dat dat een teken is dat je ofwel niet kunt begroten ofwel van te voren al weet dat je tekort komt en de kluit dus willens en wetens belazert. Maar goed, het feit ligt er en Klink had besloten het geld bijeen te brengen door een eigen bijdrage te gaan heffen op logopedie, ergotherapie en psychologen. Een tientje per keer, dus een redelijk beperkt bedrag. Meestal zijn dit eindige behandelingen zodat het bedrag per patiënt beperkt blijft.
“Slecht plan”, aldus de Kamer, “dit kan er toe leiden dat de arme patiënt helemaal geen hulp meer zoekt.” Het geld moet maar ergens anders vandaan komen. En dan treedt de standaard reactie in. Als er geld moet komen en het is even niet duidelijk waar het vandaan moet komen richten alle blikken zich automatisch op de farmacie.
De patiënt die niet voor goedkope medicijnen kiest moet maar gaan bijbetalen. Dat lijkt best logisch, maar dat is het niet. Iedereen die over kan op goedkopere medicijnen is al overgezet ten gevolge van het preferentiebeleid, IDEA model of gewoon omdat apotheken al jaren substitueerden voordat dat moest. De patiënten die niet zijn overgezet op generiek gebruiken duurdere middelen uit farmaceutische overwegingen, een enkele querulant of IZA verzekerde wellicht uitgesloten.
Het gaat dan om epilepsie patiënten die een risico lopen op een aanval bij vervanging van hun Depakine. Dat is niet alleen een medisch risico maar ook een maatschappelijk risico voor de patiënt die na een aanval ook meteen een half jaar zijn rijbewijs kwijt is. Of het gaat om de transplantatiepatiënt die door een wijziging in zijn ciclosporine de kans loopt op afstotingsreacties. Niet voor niets heeft het Winap een lijst van farmacokinetisch kritische stoffen opgesteld waarvan substitutie wordt afgeraden omdat de risico’s te groot zijn.
Klink heeft er op gewezen dat er extra kosten op het bordje komen van deze patiënten. En dan gaat het om levenslange behandelingen bij patiënten die het doorgaans toch al niet te breed hebben. Hier past dan ook maar één oproep aan de Kamer: verzin eens wat nieuws!
Auteur: Independiente
© ApothekersNieuws 2010, op dit artikel rust copyright.